Prolog i ogłoszenia duszpasterskie.

Witam was na moim drugim blogu :) Zacznę od ogłoszeń, bo z doświadczenia wiem, że to, co jest pod rozdziałem, mało kto czyta :)  Mam wam do przekazania kilka informacji :

1. Proszę każdego, KAŻDEGO, o komentowanie przeczytanego rozdziału.  Nie wyobrażacie sobie, jak nawet zwykłe " :) " sprawia, że mam jeszcze większą motywację do pracy. 
2. Znowu proszę każdego, KAŻDEGO, kto ma zamiar czytać tego bloga i chce być informowanym o nowych rozdziałach o pozostawienie : swojego imienia ( osoby, które informuję przez fejsa ), linka do aska ( osoby, które informuje przez aska, WSZYSTKIE !!! ) lub linka do bloga TUTAJ . Będzie to naprawdę pomocne :)
3. Informacje o nowych rozdziałach u siebie zostawiajcie  TUTAJ .

To by było na tyle, tak mi się wydaje. Życzę wam miłego czytania i dziękuję, że jesteście ze mną :)

Ostatnio każdą wolną chwilę spędzałem w szpitalu. Z ojcem było coraz gorzej. Miał raka płuc i robiły się przerzuty. Fakt, że zostało mu coraz mniej czasu, był już powszechnie znany. Przestał być tematem tabu. Nie mogłem się z tym pogodzić, nie chciałem zostać sam na świecie. Bo poza nim nie miałem już nikogo. Mama odeszła, kiedy miałem czternaście lat. Od tego czasu staliśmy się z ojcem najlepszymi przyjaciółmi. Rodzeństwa też nie miałem. Miałem zostać sam. Byłem jednym z najpopularniejszych piłkarzy na świecie, otaczały mnie tłumy ludzi, ale tak naprawdę byłem prawie całkiem sam. Byłem blisko tylko z ojcem,  żoną, Carlesem i kolegami z klubu. Byłem otoczony grubym murem, przez którego tylko nielicznym udało się przebić. Byłem taki odkąd umarła mama. Bałem się, że jeśli wydarzy się to, czego się spodziewałem i mój ojciec odejdzie, zamknę się jeszcze bardziej w sobie. Wiedziałem, jaki jestem, ale nie potrafiłem tego zmienić. Tylko na boisku i z Nurią byłem taki, jakim byłem w marzeniach.

- Xavier - ojciec przebudził się na chwilę - przed śmiercią mam jedno marzenie.

- Tato, proszę, nie mów tak.

- Chyba już dawno wyjaśniliśmy sobie, że ja naprawdę umieram.

- Ale lekarz mówił, że zostało Ci jeszcze dużo czasu, nie możesz się poddawać.

- Nie poddaję się przecież. Chciałbym tylko zrobić jeszcze jedną rzecz w życiu.

- Jaką tato ?

- Chciałbym poznać moją córkę i powiedzieć jej, jak bardzo żałuję, że się jej wyrzekłem ...

~~~~

No to prolog mam już za sobą :)  Taki krótki, bo nie było sensu, żeby był dłuższy... mam nadzieję, że się podoba.

Zgodnie z zasadą, jak prosiłam, CZYTASZ = KOMENTUJESZ :)

Mam zaplanowane 10 rozdziałów tego bloga i epilog :)

Będę dodawać, myślę że raz na tydzień, w weekendy.

Rozdział 1 dodam kiedy zakończę mojego pierwszego bloga.